Józef Pluciński urodził się 17 marca 1900 roku Pruchnowie, pow. Gniezno. Miał sześcioro rodzeństwa. Jako czternastoletni chłopiec, po ukończeniu szkoły podstawowej, zaczął pracować w majątku Sulin. Po osiągnięciu pełnoletności został powołany do służby w armii niemieckiej, gdzie odbył stosowne przeszkolenie. Był marzec 1918 roku i w Poznańskiem szykowano się do powstania. Józef Pluciński, korzystając z krótkiego urlopu, porzucił szeregi armii pruskiej i unosząc ze sobą niemiecki karabin, przystąpił do jednego z oddziałów powstańczych. Następnie brał udział w walkach wojny polsko-bolszewickiej. W połowie lat 20. założył rodzinę. Ciężko pracował jako robotnik w okolicznych majątkach, a z początkiem lat 30. dostał pracę w oddziale drogowym Zarządu Miasta w Toruniu, którą utrzymał do wybuchu wojny.
Zmobilizowany pod koniec sierpnia 1939 roku, został przydzielony do 8. Pułku Łączności. Po wybuchu wojny rodzina straciła kontakt z Józefem Plucińskim. Dopiero w listopadzie 1939 r. przyszła wiadomość, że znajduje się on w niewoli niemieckiej. Wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną pod Stanisławowem (dzisiejsza Ukraina), trafił w ramach wymiany jeńców między Rosją sowiecką a Niemcami początkowo do Stalagu VIII C Sagan (Żagań), a następnie do Stalagu VIII A w Görlitz, gdzie otrzymał numer 3769.
W ciągu dwóch miesięcy w niewoli sowieckiej, przebywając w straszliwych warunkach, nabawił się reumatyzmu. Ta poważna choroba, nierokująca szybkiego wyzdrowienia, zminimalizowała przydatność jeńca Plucińskiego jako siły roboczej i przyczyniła się do zwolnienia go w grudniu 1940 roku do domu. W czasie okupacji, namawiany wielokrotnie, odmawiał podpisania tzw. folkslisty, narażając się na poważne szykany i prześladowania wobec całej rodziny.
Po wyzwoleniu aż do emerytury pracował w Toruńskiej Fabryce Wodomierzy. Ciężka praca fizyczna we wczesnej młodości, udział w powstaniu wielkopolskim i wojnie bolszewickiej, pobyt w obozach jenieckich i przebyte choroby poważnie nadszarpnęły jego zdrowie. W 1971 doznał wylewu krwi do mózgu, po którym pozostałe lata życia spędził sparaliżowany na wózku inwalidzkim.
W kwietniu 1974 r. Józef Pluciński został odznaczony „Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, a w lutym 1975 r. otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Józef Pluciński zmarł 13 maja 1975 r. w Toruniu i tu został pochowany. Pozostało po nim wspomnienie jako o cichym, skromnym, pracowitym, a jednocześnie niesłychanie dzielnym człowieku, dla którego słowa Polska i patriotyzm nie były pustymi pojęciami.
Jego postać prezentowana jest na wystawie stałej poświęconej polskim żołnierzom, jeńcom Stalagu VIIIA „Polscy jeńcy Stalagu VIII A Görlitz 1939–1945. Ich losy i nasza pamięć o nich”, którą można obejrzeć na terenie byłego obozu jenieckiego Stalag VIII A.
Dziękujemy Rodzinie Józefa Plucińskiego za pamięć i wizytę. Jednocześnie apelujemy do innych rodzin byłych polskich jeńców tego obozu o kontakt z nami, czyli Fundacją Pamięć, Edukacja, Kultura.
Każde zdjęcie, list, przedmiot są dla nas ważnymi artefaktami, a także źródłem ciekawych informacji, które rzetelnie opracowujemy na potrzeby archiwum byłego obozu. Na zdjęciu od lewej strony: prawnuk jeńca Józefa Plucińskiego – Krystian Pluciński, syn Marceli Pluciński oraz po prawej wnuk – Remigiusz Pluciński . Zdjęcie pochodzi z domowego archiwum rodziny.
Źródło: Europejskie Centrum Pamięć, Edukacja, Kultura – Stalag VIIIA
